درود
شادزی
مهرافزون
مهتاب لوند
بر دشت نور می پاشید
ستارگان رند
چشمک زنان همراهیش می کردند
دشت لخت
آرام آرام
در بستر پاییز می خزید
زمستان خوش غیرت
منتظر جدایی آن دو بود
ارادتمند
بنده ی کم ترین
به آبادی حسن مولاپناه خوش آمدید .
درود ، شادزی ، مهرافزون ؛ این جا آبادی شناخت است و هرکه وارد شود شناسا .
آن روزی که از دیگری جدا شدم و خودم آدم نام گرفتم ، نخستین کاری که انجام دادم شاشیدن به این جهان مجازی بود . جهانی که آغاز ، میانه و پایانش با درد است و رنج . سال هاست آدم ها می پرسند از همه چیز و همه جا ، اما فقط انگشت شمار انسانی بودند که پرسیدند از کجا آمده ایم ؟! چرا آمده ایم ؟! همه ، چرا می رویمش را می دانند .
به دنبال پاسخ این دو پرسش رفتن جگر شیر می خواهد ، زور خر ، وفای سگ و دانایی آدم . اگر کسی که دنبال این دو می رود این چهار ویژگی را به دست نیاورده باشد همان به تر که نزد لحاف دوز برود ، لحافی دو نفره سفارش بدهد تا در همان زیر همجنس بیافریند و از کارش خشنود گردد .
به دنبال پاسخ این دو پرسش رفتن جگر شیر می خواهد ، زور خر ، وفای سگ و دانایی آدم . اگر کسی که دنبال این دو می رود این چهار ویژگی را به دست نیاورده باشد همان به تر که نزد لحاف دوز برود ، لحافی دو نفره سفارش بدهد تا در همان زیر همجنس بیافریند و از کارش خشنود گردد .
دنبال کنندگان
۱
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
طبقه بندی موضوعی
-
شناخت
(۲)
بایگانی
- ارديبهشت ۱۳۹۵(۲)
- اسفند ۱۳۹۴(۵)
محبوب ترین مطالب
نویسندگان
- حسن مولاپناه(7)
سحر
پنجشنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۴، ۰۴:۴۴ ب.ظ
درود
شادزی
مهرافزون
شب را به سحر سپردم
تا روشنش کند
ندانستم سحر نیمی از تاریکی ست
ارادتمند
بنده ی کم ترین
من بودم و تو
پنجشنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۴، ۰۴:۴۱ ب.ظ
درود
شادزی
مهرافزون
آن شب تو بودی
و
یک آغوش تنهایی
من بودم و آغوشی لبریز از تو
نمی دانم تو خواب بودی
یا من مست بی تو بودن
ارادتمند
بنده ی کم ترین